Bij het opstaan zijn de spieren stijf, de koppen duf en is de drang naar een ontbijt met veel koffie groot. Wat gaan we vandaag doen, is de vraag tijdens datzelfde ontbijt. La Berarde is de keuze die gemaakt wordt. Een mooi, kort tochtje om de spieren los te krijgen ter voorbereiding van wat er nog komen gaat. Vanaf het hotel een kilometer of 22 volgens het tourboekje.
Na een ochtendbezoek aan het winkelhart van Le Bourg-d'Oisans, met koffie op een zonnig terras en zeker geen haast, gaan we op pad. Inmiddels wijzer geworden wat er allemaal mee moet op een tocht, gaat de één lichter, de ander zwaarder op pad. Voorzitter Rudi blijft rondfietsen met een megarugzak om; hij heeft zijn Praktica bij zich, een groot en zwaar ouderwets, Oostduits analoog exemplaar.
Na een korte afdaling begint de weg aardig te klimmen en het wordt alras zwaarder. Het zweet loopt spontaan over de velgen, de handjes grijpen klam om het stuurlint. Er wordt gestopt, gedronken als plots Rudi er telefonisch de brui aan geeft. De Voorzitter heeft de 90 van de eerste dag nog in de benen en wat hij ook probeert, komt niet meer omhoog. Hij besluit terug te gaan, naar Bourg en beloofd ons voorzichtig te zijn. Helaas.
Gedrieën vervolgen we de weg. Al snel wordt de vallei breder en krijgen we een zicht op het einde van de wereld. Wit is de overheersende tint in de verte, het wit van verse sneeuw. Bij een stuwmeertje houden we even stil en genieten van het uitzicht. Dan gaan we door, de valleivloer houdt opeens op en boven ons ligt de weg. Opnieuw klimmen geblazen, deze keer meer dan 10%! Ondertussen passeren we allerlei leuke gehuchten en dorpjes.
Na een opnieuw fikse klim en de eerste tunneltjes is er geen afzetting meer langs de weg. Eén stuurfout en de val is onherroepelijk. na nog een aantal gehuchten komt de eindbestemming in zich. eindbestemming, de weg gaat hier niet verder en onze route terug is gelijk aan die van heen, iets minder steil alleen.
Het cafeetje is open. net open komt de eigenaresse ons vertellen, een dag eerder en we hadden op een droogje gezeten. Haar man is nog druk bezig met het seizoenklaar maken van de uitspanning en de tap is nog niet aangesloten, maar in flesjes is wel een beloning te verkrijgen. We hebben er geen enkel probleem mee en even later zitten we achter een blonde jongen. Heerlijk en het uitzicht is ontzettend mooi. Indrukwekkende berghellingen, vol sneeuw, rotsen en uitdaging kijken op ons neer. "Wat zijn we dan als mens maar klein" mompelt Lidian, onder de indruk van het fenomeen.
Na het drankje voeren we een kort gesprek met de eigenaar en fietsen weer terug. Dit gaat vele malen makkelijker dan heen, ook al zijn er af en toe wat klimmetjes te overwinnen. In het hotel zit Rudi al op het terras te wachten. Hij heeft de pasta al op en vertelt over zijn avonturen. Onderaan de 21 bochten heeft hij gestaan. We besluiten dat we niet achter kunnen blijven, ook wij zullen, ondanks ons eerdere bezoek aan de Alpe, toch nog een keer omhoog moeten. Met die gedachte bestellen we allemaal nog een pression. We zullen het nodig hebben morgen.
Na een ochtendbezoek aan het winkelhart van Le Bourg-d'Oisans, met koffie op een zonnig terras en zeker geen haast, gaan we op pad. Inmiddels wijzer geworden wat er allemaal mee moet op een tocht, gaat de één lichter, de ander zwaarder op pad. Voorzitter Rudi blijft rondfietsen met een megarugzak om; hij heeft zijn Praktica bij zich, een groot en zwaar ouderwets, Oostduits analoog exemplaar.
Na een korte afdaling begint de weg aardig te klimmen en het wordt alras zwaarder. Het zweet loopt spontaan over de velgen, de handjes grijpen klam om het stuurlint. Er wordt gestopt, gedronken als plots Rudi er telefonisch de brui aan geeft. De Voorzitter heeft de 90 van de eerste dag nog in de benen en wat hij ook probeert, komt niet meer omhoog. Hij besluit terug te gaan, naar Bourg en beloofd ons voorzichtig te zijn. Helaas.
Gedrieën vervolgen we de weg. Al snel wordt de vallei breder en krijgen we een zicht op het einde van de wereld. Wit is de overheersende tint in de verte, het wit van verse sneeuw. Bij een stuwmeertje houden we even stil en genieten van het uitzicht. Dan gaan we door, de valleivloer houdt opeens op en boven ons ligt de weg. Opnieuw klimmen geblazen, deze keer meer dan 10%! Ondertussen passeren we allerlei leuke gehuchten en dorpjes.
Na een opnieuw fikse klim en de eerste tunneltjes is er geen afzetting meer langs de weg. Eén stuurfout en de val is onherroepelijk. na nog een aantal gehuchten komt de eindbestemming in zich. eindbestemming, de weg gaat hier niet verder en onze route terug is gelijk aan die van heen, iets minder steil alleen.
Het cafeetje is open. net open komt de eigenaresse ons vertellen, een dag eerder en we hadden op een droogje gezeten. Haar man is nog druk bezig met het seizoenklaar maken van de uitspanning en de tap is nog niet aangesloten, maar in flesjes is wel een beloning te verkrijgen. We hebben er geen enkel probleem mee en even later zitten we achter een blonde jongen. Heerlijk en het uitzicht is ontzettend mooi. Indrukwekkende berghellingen, vol sneeuw, rotsen en uitdaging kijken op ons neer. "Wat zijn we dan als mens maar klein" mompelt Lidian, onder de indruk van het fenomeen.
Na het drankje voeren we een kort gesprek met de eigenaar en fietsen weer terug. Dit gaat vele malen makkelijker dan heen, ook al zijn er af en toe wat klimmetjes te overwinnen. In het hotel zit Rudi al op het terras te wachten. Hij heeft de pasta al op en vertelt over zijn avonturen. Onderaan de 21 bochten heeft hij gestaan. We besluiten dat we niet achter kunnen blijven, ook wij zullen, ondanks ons eerdere bezoek aan de Alpe, toch nog een keer omhoog moeten. Met die gedachte bestellen we allemaal nog een pression. We zullen het nodig hebben morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten