de op een na laatste.....

Een van de laatste tochten van 2010. Een niet al te groot klupje gaat op pad, Wim van L., Hans V., Rudi, Wouter en de fietsende verslaggever. Een flinke wind en het snelle invallen van de duisternis maakt er geen lange tocht van, 50 km is wat we rijden. In eens stevig tempo, maar dat is inmiddels gemeengoed binnen de Oale Fietse.

Woensdagavond, de video

De (internationale) versie van onze woensdagavondtocht, 2 weken geleden. Kijk en geniet!

de zweep erover!

Onderweg is het stil in het peloton. Geen kletspraatjes, moppen of opmerkingen. Keer op keer onthult een blik achterom gezichten vol inspanning. Hier een daar een zweetdruppel en krampachtig om het kromme stuur gebogen handen. De zweep ligt over het peloton en deze avond gaan we knallen. De teller kruipt al kort na vertrek op van 35, 36, 37, zelfs 38 wordt er gereden.

We zijn dan wel de jongens van d'Oale Fietse, maar dat wil nog niet zeggen dat we maar een beetje aan kloten! Wouter heeft, net als de blogmeester, goede benen. Om de beurt voeren ze de groep aan en racen door het landschap. Op naar de Needse Barg, waar het even tijd is voor een banaantje.

Na afloop glunderen bezwete gezichten, het plezier straalt uit de ogen van de fietsvrienden. Ze hebben afgezien maar genoten. En zo hoort het. Nog een paar maal en dan is het seizoen afgelopen voor de d'OF-ers. jammer.

hardloopfietsen

Deze woensdag maken we er een bijzondere tocht van. Routeman Wouter besluit een hele rits van zijn hardlooproutes aan elkaar te knopen, dat te combineren met een aantal bezoekjes aan het naburige Hengelo en brengt ons op plekken en weggetjes die we nog nooit gezien of gefietst hebben.






Uiteindelijk komen we terecht in Glanerbrug waar Hans R. de hele dag druk is geweest met het zetten van een terrasafdak. We moeten natuurlijk even een kijkje nemen en slaan een glaasje fris niet af.

Donders!

Ondanks het slechte weer rond de klok van zessen, regen en onweer, druppelen er toch fietsers het Kluphuis binnen. Sommigen gaan vooraf met sms'jes of telefoontjes, maar uiteindelijk is er een aardig klupje fietsers. Een van hen is een drijfnatte Wim van L., die al voor de tweede maal deze vakantie meefietst. Twee potten koffie later en de lucht buiten klaart op, het lijkt droog te zijn en we gaan gewoon op pad.
Routeman Henk Ta. heeft een route in zijn hoofd die ons langs alle buien moet voeren en hij heeft nog gelijk ook! Helaas moet de kleinste van onze Hansen het fietsen al snel opgeven. Buikpijn door een te late maaltijd lijkt het. Jammer, hij mist wel wat. Want het is een prachtige route, langs het Twentekanaal, maar ook allerlei onbekende en minder bekende weggetjes, iedereen is het erover eens, dit is mooi!
Terug de stad in een kort en minder moment. Uw blogmeester wordt op het smalle fietspad langs de Haaksbergerstraat keurig naar een paaltje gepiloteerd en komt ten val. Niets ernstigs, voorin merkt men het niet eens. Een beetje straatexceem en een kleine beschadiging aan de fiets.
Hopelijk gaat het de komende week wel allemaal goed, met het weer en de zwaartekracht.

In de krant

De afgelopen tijd waren we weer volop in de belangstelling. Twee artikelen uit de plaatselijke krant. (klik afbeelding voor leesbaar beeld)

Omhoog, omhoog!

"Die tocht van vorige week, dat was een mooie!" Aan het woord is Herman Dammers. Hij heeft er, zoals elke woensdag, weer verschrikkelijk veel zin in. ploeteren tegen de Tankenberg op en daarna racen op de wielerbaan in Oldenzaal.
Zo gezegd, zo gedaan.Het kleine klupje, Herman, Henk Ta., Lex en uw blogmeester, gaat op pad. Net als vorige week blijkt Lex moeite te hebben met verkeerslichten, of hij nu kleurenblind is of niet, de kleur rood staan hem niet aan. Deze week verliezen we elkaar niet uit het oog rijden we even later gezamenlijk over de Wilmersberg. Daar plaatst Herman een verpletterende demarrage. Als een speer schiet hij ervandoor.
De Tankenberg wordt van twee kanten beklommen en, na bijgekomen te zijn van de sprint bergop, fietsen we naar de wielerbaan. Eén rondje in volle vaart vliegen over het asfalt is genoeg, het Kluphuis roept! daarnaast, veel liefhebbers voor nog zo'n wilde ronde zijn er niet te vinden.
Volgende week weer!

Zomertochten

Ondanks dat het stil was rond d'Oale Fietse op het wereldwijdweb is er de afgelopen tijd fanatiek gefietst. Een terugblik op een aantal mooie tochten...


Woensdag 21-07:

De laatste kilometers worden in razende vaart afgelegd. Net buiten Hengelo wordt het peloton ingehaald door een brommer die niet heel veel harder gaat dan de zes fietsers van d'OF. Dat moet je niet doen bij een groepje fanatieke snelheidsmaniakken en dus haakt het peloton aan. De snelheid zit er toch al in, de rit over de Tankenberg (2x omhoog via nieuwe route's) en een heftige race over de wielerbaan in Oldenzaal, maken dat de benen reeds opgewarmd zijn. Voor nieuwkomer, eenmansband, circusartiest en voormalig jeugdrenner Hans R. is het flink aanpoten. Hij ondervindt aan den lijve dat er op de woensdagen flink doorgetrapt wordt.

Woensdag 14-0:

Na het noodweer van maandag is er opnieuw een waarschuwing voor de woensdagavond. In het hoofdkwartier van d'OF regent het telefoontjes, sms'jes en mailtjes met de vraag of er toch gefietst gaat worden. Dat wordt er, maar uiteindelijk is het alleen Voorzitter Rudi die met uw blogmeester op pad gaat. Een rondje vlak langs de stad is gekozen route en met een constante blik op de lucht malen de pedalen. Ver komen we niet, 22 kilometers ver zijn we als de hemel zwart wordt. Gelukkig zitten we steeds op een paar minuten van het Kluphuis vandaan en als de eerste druppels uit de lucht vallen zijn we al weer op het honk. Even zijn we helden die de weergoden bij de neus hebben genomen.

Woensdag 07-07:

/div>

Op tijd terug voor het voetbal, dat is de boodschap voordat de tocht door Duitsland van start gaat. Onder bezielende leiding van Gerrit M., een van de eerste d'OF leden volgt een tocht langs beekjes en herhalingsroutes. Als we verdwalen komt de geheim van zijn routekennis na jaren uit. Gerrit volgt gewoon de bordjes! En wij maar denken dat deze beste man een hoofd vol mooie routes heeft!
Twee rondjes rond het kerkje van Wessum maken dat we dezelfde route van de heenweg ook terug weer nemen. Gelukkig maakt de vondst van een vlag een hoop goed. Die avond zullen de Duitsers het WK definitief verliezen. Missie geslaagd.

30-06:

Zondagsfietser en kunstenaar Wim is na de tocht vol verbazing. "Er wordt stevig doorgereden, dat valt me niets tegen!". Wim doet deze uiting als we na het fietsen aanschuiven bij Lex. Deze jarige fietste niet mee, maar is blij zijn fietsvrienden te zien. Hij duikt de koelkast in, de keuken in en even later zit het hele gezelschap in fietstenue feest te vieren. De verzorging is perfect en het wordt al donker als we de tuin verlaten.

Donderdag (bril op de neus)

Na een verregende woensdag blijkt er toch behoefte aan een tocht. De voorspellingen zijn opnieuw niet goed, vandaar dat uw fietsende verslaggever in de middaguren al een ritje heeft gemaakt, maar toch wordt er gefietst. De Meet and Greet is bij Henk Ta. in de tuin en zeven d'OF-fers gaan op pad. Het Greas is groener aan de andere kant van de grens, zodat dit gehucht een belangrijke rol zal spelen in onze tocht. Meerdere keren zullen we het passeren op een rondje dat ons tegen de suburbs van Ahaus doet schampen.
Een korte stop openbaart een nieuw fenomeen. Henk Ta. is de aanstichter van dit zinloze maar humoristische verschijnsel; de bril op de punt van de neus. Het kans iets te maken hebben met de eerste regendruppels die inmiddels vallen, feit is dat binnen no time iedereen op de gevoelige plaat vastgelegd is in een nieuwe pose.
Strapatsen worden ook uitgehaald op andere plaatsten. Zo is een dichte spoorwegovergang een mooie gelegenheid om een groepsfoto te maken en schiet Henk Ta. er plots vandoor. Herman D. heeft ook al een strakke actie van hetzelfde formaat uitgehaald en de boodschap is duidelijk. "Nobody fuks with ....".
In Greas een zware teleurstelling. Uitspanning "Zum Venne" is opgehouden te bestaan. Deze pleisterplaats waar ons kluppie vanaf een van de eerste tochten al een zwak voor heeft, is niet meer. "Onze" tafel is weg, nooit meer langzaam bier. Een triest gezicht, zeker nu de regen meer en meer lijkt door te zetten.
Gelukkig is er een afsluiting bij Henk Ta. thuis. Vrouw Ipie, van de schrik bekomen na het zien van 7 woeste fietsers, is aan de slag gegaan en presenteert de beste eiersalade van het jaar.
Volgende woensdag nieuwe avonturen van deze klup.

Rundum Zenderen

Vijf fietsers vliegen in het spoor van de Ronde van Overijssel over de rotonde in Zenderen. Al een kleine dertig kilometer trappen ze tegen de wind in om deze rotonde te bereiken. Halverwege slaan ze echter rechtsaf en verlaten, met een zelfde vaart, de rotonde. Het vervolg van het parcours, richting de Markelose- en Holterberg zit er deze avond niet in. Onze route is aanzienlijk korter, maar wij zijn dan ook, ondanks dat we misschien zelf die wens wel eens koesteren of wel eens momenten hebben dat we ons zo voelen, geen professionals.
We missen ploegwagens met reserveonderdelen en energierijk voedsel en maken net na de rotonde een pitsstop. Tijd voor een banaantje c.q. mueslireep. Zeker Hans R. heeft behoefte aan energie. Hij is, als lid van het zondagse “langzame peloton”, voor het eerst mee op de Woensdagavond. En het valt hem niet mee! Voorbij is het gezwierezwaai, de tanden in het stuur en het zuur in de benen, dat is de gemiddelde woensdagtocht tegenwoordig.
Het zweet staat Hans dan ook in de bilnaad en we zijn pas halverwege. Gelukkig zou het laatste stuk met de wind in de rug moeten. Niet langer bengelen in de waaier, maar lekker handjes op het stuur met de wind in de rug. Op naar het Kluphuis voor een welverdiend drankje.
Opnieuw lijkt Hans zich te vergissen. De wind in de rug, vooropgesteld dat zoiets al bestaat in ons landje, verhoogt alleen maar de gereden snelheid. De spieren blijven inspannen de teller gaat alleen maar omhoog. Henk C., Marcel M., Hans V. en uw fietsende verslaggever draaien daar hun hand niet voor om. Toch is er, naar klupgewoonte, aandacht voor de man die voor het eerst meefietst. Hij weet inmiddels wat fietsen is, geniet er van en wordt meegenomen in het peloton. Samen uit, samen thuis.
Met die gedachte wordt er nog een extra stuk aan de route toegevoegd, een rondje achter het vliegveld, richting de golfbaan en over de Lonnekerberg.
Daar wordt het peloton ingehaald door een drietal fietsers in kleding van proteams. Even maar, een gezamenlijke versnelling doet hun klupje uiteenspatten als was het de beklimming van de Monte Zoncolan in de Giro d‘Italia * . Dan klonteren we weer samen om gezamenlijk naar de finish te rijden.
Onderweg is er tijd voor een korte stop aan de Lonnekerspoorlaan voor een groepsportret bij een van de buren van bestuurslid Wouter. Een korte uiteenspatting bij een rood verkeerslicht en de aanwezigheid van een motoragent volgt, maar niet voor lang. Een paar minuten later zit iedereen in een warm Kluphuis te kijken naar nieuwe foto’s op de monitor en de nieuwste aanwinst, een prachtige Jan Janssen wielertrui, geschenk van Henk C..
Dan is het tijd voor afscheid en wordt de hoop op een nieuwe mooie tocht volgende week uitgesproken.

veldrijden!

"Het regent niet maar het is ook niet droog." Zo omschrijft Henk Ta. de weersomstandigheden deze 12e mei. Bewolkt, grijs, winderig, koud en dus ook vochtig. Toch gaat Henk, samen met Wouter en uw verslaggever, op pad. De Tankenberg is het doel. Een mooie berg in ons mooie Twente.
Zoals gezegd, droog is het niet maar het regent ook niet. Ondanks dat het heerlijk fietsen is, blijft het natuurlijk wel kil pokkeweer. Een hele lange tocht gaat het niet worden is al snel het besluit. De Tankenberg over en dan snel weer terug naar het Kluphuis.
Op de Oldenzaalsestraat krijgt Wouter een van zijn lumineuze invallen. "We gaan hier rechts, dat kan wel" roept hij en even later fietsen we over een stuk van de voormalige vliegbasis. Terwijl we ons door een hekje wurmen, voorwiel in de lucht, kiest Hans een mooi boompje uit. Tot groot ongenoegen van de bewoners die net met de auto thuis komen. Terwijl de man Hans net niet aanvliegt, rent de vrouw des huizes achter ons aan. Ze heeft een heel verhaal over verboden toegang, eigen weg, zelf gekocht en ga maar door.
Ze is zelfs zo over haar toeren dat ze, op de vraag van Henk of ze zelf ook haar eigen weg mijdt, zegt dat ze dat inderdaad doet. We fietsen verder en besluiten uit te zoeken hoe het nou zit met voormalige openbare wegen in privé-eigendom.
Dan krijgt Wouter een nieuw lumineus idee. Op zich was de eerste al een waarschuwing, maar als hij zegt nog een illegaal afgesloten weggetje te kennen en het bijbehorende boerenerf oprijdt, begint de vreugde pas echt. Van illegale afsluiting is geen sprake. Sterker nog, er is niet eens meer een weg uiteindelijk en vier wielrenners banen zich een weg door de weilanden, teruggaan is natuurlijk geen optie.
Uiteindelijk zien allen kans om, op de fiets en na het nodige geschakel, de openbare weg weer te bereiken. Blauw van het lachen, bruin van de blubber en groen van het gras spoelen we de wielen af in een plas. Dan gaat het richting een ijskoud Kluphuis. Lang duurt de nazit niet, iedereen zoekt al snel de warme douche thuis op.
Benieuw waar de volgende rit naar toe gaat...

28-04-2010

Een mooie avond en Herman Dammers heeft vrij genomen.Dat is te zien aan de brede grijns op zijn gezicht als hij het Kluphuis komt binnenlopen. Mooi, Marcel, John en Wouter zijn ook aanwezig voor wat een "good old times" tocht zal worden.
Na de koffie gaan we serieus op pad, het tempo ligt hoog, de zweetdruppels stromen al snel van de hoofden. Wouter heeft een mooie route, recht in de wind, in de planning. De grens over en links, rechts, we gaan er voor. Af en toe slaat er wat doofheid toe in het peloton, maar met een stevige snok is ook onze hardhorende Marcel weer aangesloten.
Dan raken we verdwaald. Voor zover dat kan natuurlijk. Tegen de tijd dat we het keerpunt bereiken duikt een plattelandskroeg op. d'OF zou d'OF niet zijn als er even aangeschoven wordt. Een kleintje dan, omdat de zon schijnt. Herman past angstvallig op zijn nieuwe fiets, er zou eens een onverlaat mee vandoor gaan.
Dan gaan we verder, zonder dat de prestaties te lijden hebben van ons 'banaantje". Zestig km, met een gemiddelde van 30, we kunnen het wel.

postbodetocht (21-04-2010)

Het is de dag dat Herman D. opnieuw besluit te kiezen voor d’Oale Fietse inplaats van de post. Een goede keuze die hij later tijdens de tocht, ondanks zijn nieuwe fiets, wel zal moeten bezuren. Het wordt een wilde tocht langs de uitkijktoren van Losser, klooster Bardel en meer. De snelheid ligt hoog, Dijs en Herman produceren de nodige zweetdruppels, maar in hun ogen blijft de lach te zien.

In de stad wordt het mooi. Een opgebroken Singel noopt tot improvisatie. Omrijden, met vermoeide lichamen, of de keuze maken om de kortste weg te nemen. De laatste keuze valt, de fietsen gaan op de schouder en het grote klunen over opgebroken straten begint. Andere weggebruikers ontvangen, geheel ongevraagd, tips hoe de fiets in een situatie als deze te vervoeren. Onder de arm, op het hoofd, hoe dan ook, als ervaren veldrijders slechtten we het obstakel binnen no time.

In het Kluphuis is ingebroken. Een breed grijnzende inbreker heeft vast de glazen klaargezet. Het is Wouter. Hij fietst vandaag niet mee i.v.m. de aanstaande marathon. Het maakt niet uit, de kameraadschap staat voorop. Toch heeft de tocht zijn sporen achter gelaten, het is al vroeg als eenieder naar huis gaat.

krampen (14 april 2010)

Een mager zonnetje aan de hemel, temperaturen die lager zijn dan het doet voorkomen en vijf fietsers. Via de Zonnenweg de grens over, links en rechts de snelwegviaducten beklimmen, maar dan slaat al snel het noodlot toe. Henk Ta.’s tellertje vertoont kuren, maar een paar kilometer verder blijkt er meer aan de hand te zijn. Dreigende krampen in de benen nopen hem om te stoppen en de fietsers krijgen een les in krampoplossing.

Uiteindelijk trekken de krampjes van deze (nu nog) 65 jarige weg en gaat de tocht verder. Via deels onbekende, winderige wegen komen we uit achter de Dreiländersee. Snel wordt de grens genomen via het vaste paadje en terwijl de zon bloedrood zakt aan de kim, sturen we richting Kluphuis. Daar is het warm en wordt de dorst gelaafd.

Spoorwegtocht

Donkere wolken boven het Kluphuis om 17.45 uur. De belofte van een bui en wat voor één. Zes fietsers maakt het niet uit, regen of geen regen, we gaan fietsen! Stoere praat, stoere mannen.
Aan de hand van de buienradar wordt een route (zie hieronder) uitgezet die zoveel mogelijk droogte zal brengen. Het lukt! Er zijn wel wat extra obstakels in de vorm van stoplichten en spoorwegovergangen. Vooral de laatste passeren we frequent. Alle vier de lijnen die in Twente lopen worden gekruist en er moet twee keer gewacht worden.
Nieuwe fietser Herman vat de helse en winderige tocht het best samen. "J.C. ik ben helemaal kapot, prachtig!" spuwt hij uit als we de stad weer binnenrijden. De pijn en het plezier zijn van zijn gezicht af te lezen. mooi.
Een korte nazit volgt in het verbouwde Kluphuis. Henk keert na een bidon met echte sportdrank (of water) in burger terug, hij is zijn fietsjasje vergeten. Het zal koud geweest zijn naar huis zonder. Ook een aantal vaste bezoekers en/of ereleden van de klup schuiven aan en nemen de tocht in geur en kleur door. Vanuit Heidelberg laat kluplid Ronald weten dat hij is verhinderd . Een pokeravondje. We zijn benieuwd...

Klaar voor de start!

Of het vanavond ook daadwerkelijk tot fietsen komt, de Driedaagse de Panne bekijkende, is de vraag. Regen, noodweer, storm en omgewaaide fietsers. Op zich gaat dat geen lid van d'Oale Fietse tegenhouden en daar is de uitbater van uw Kluphuis-Wielermuseum ook vanuit gegaan. Want dat is helemaal klaar voor de start van het seizoen 2010! Tot straks dan ook! 

start wielerseizoen

Woensdag 31 maart start d'OF wielerseizoen 2010!

Vertrek 1800 uur vanuit het Kluphuis/wielermuseum voor een mooi rondje door het Twentse grenslandschap. Koffie klaar om 17.45 uur.

Komt allen!