"Het regent niet maar het is ook niet droog." Zo omschrijft Henk Ta. de weersomstandigheden deze 12e mei. Bewolkt, grijs, winderig, koud en dus ook vochtig. Toch gaat Henk, samen met Wouter en uw verslaggever, op pad. De Tankenberg is het doel. Een mooie berg in ons mooie Twente.
Zoals gezegd, droog is het niet maar het regent ook niet. Ondanks dat het heerlijk fietsen is, blijft het natuurlijk wel kil pokkeweer. Een hele lange tocht gaat het niet worden is al snel het besluit. De Tankenberg over en dan snel weer terug naar het Kluphuis.
Op de Oldenzaalsestraat krijgt Wouter een van zijn lumineuze invallen. "We gaan hier rechts, dat kan wel" roept hij en even later fietsen we over een stuk van de voormalige vliegbasis. Terwijl we ons door een hekje wurmen, voorwiel in de lucht, kiest Hans een mooi boompje uit. Tot groot ongenoegen van de bewoners die net met de auto thuis komen. Terwijl de man Hans net niet aanvliegt, rent de vrouw des huizes achter ons aan. Ze heeft een heel verhaal over verboden toegang, eigen weg, zelf gekocht en ga maar door.
Ze is zelfs zo over haar toeren dat ze, op de vraag van Henk of ze zelf ook haar eigen weg mijdt, zegt dat ze dat inderdaad doet. We fietsen verder en besluiten uit te zoeken hoe het nou zit met voormalige openbare wegen in privé-eigendom.
Dan krijgt Wouter een nieuw lumineus idee. Op zich was de eerste al een waarschuwing, maar als hij zegt nog een illegaal afgesloten weggetje te kennen en het bijbehorende boerenerf oprijdt, begint de vreugde pas echt. Van illegale afsluiting is geen sprake. Sterker nog, er is niet eens meer een weg uiteindelijk en vier wielrenners banen zich een weg door de weilanden, teruggaan is natuurlijk geen optie.
Uiteindelijk zien allen kans om, op de fiets en na het nodige geschakel, de openbare weg weer te bereiken. Blauw van het lachen, bruin van de blubber en groen van het gras spoelen we de wielen af in een plas. Dan gaat het richting een ijskoud Kluphuis. Lang duurt de nazit niet, iedereen zoekt al snel de warme douche thuis op.
Benieuw waar de volgende rit naar toe gaat...
Zoals gezegd, droog is het niet maar het regent ook niet. Ondanks dat het heerlijk fietsen is, blijft het natuurlijk wel kil pokkeweer. Een hele lange tocht gaat het niet worden is al snel het besluit. De Tankenberg over en dan snel weer terug naar het Kluphuis.
Op de Oldenzaalsestraat krijgt Wouter een van zijn lumineuze invallen. "We gaan hier rechts, dat kan wel" roept hij en even later fietsen we over een stuk van de voormalige vliegbasis. Terwijl we ons door een hekje wurmen, voorwiel in de lucht, kiest Hans een mooi boompje uit. Tot groot ongenoegen van de bewoners die net met de auto thuis komen. Terwijl de man Hans net niet aanvliegt, rent de vrouw des huizes achter ons aan. Ze heeft een heel verhaal over verboden toegang, eigen weg, zelf gekocht en ga maar door.
Ze is zelfs zo over haar toeren dat ze, op de vraag van Henk of ze zelf ook haar eigen weg mijdt, zegt dat ze dat inderdaad doet. We fietsen verder en besluiten uit te zoeken hoe het nou zit met voormalige openbare wegen in privé-eigendom.
Dan krijgt Wouter een nieuw lumineus idee. Op zich was de eerste al een waarschuwing, maar als hij zegt nog een illegaal afgesloten weggetje te kennen en het bijbehorende boerenerf oprijdt, begint de vreugde pas echt. Van illegale afsluiting is geen sprake. Sterker nog, er is niet eens meer een weg uiteindelijk en vier wielrenners banen zich een weg door de weilanden, teruggaan is natuurlijk geen optie.
Uiteindelijk zien allen kans om, op de fiets en na het nodige geschakel, de openbare weg weer te bereiken. Blauw van het lachen, bruin van de blubber en groen van het gras spoelen we de wielen af in een plas. Dan gaat het richting een ijskoud Kluphuis. Lang duurt de nazit niet, iedereen zoekt al snel de warme douche thuis op.
Benieuw waar de volgende rit naar toe gaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten