Vijf fietsers vliegen in het spoor van de Ronde van Overijssel over de rotonde in Zenderen. Al een kleine dertig kilometer trappen ze tegen de wind in om deze rotonde te bereiken. Halverwege slaan ze echter rechtsaf en verlaten, met een zelfde vaart, de rotonde. Het vervolg van het parcours, richting de Markelose- en Holterberg zit er deze avond niet in. Onze route is aanzienlijk korter, maar wij zijn dan ook, ondanks dat we misschien zelf die wens wel eens koesteren of wel eens momenten hebben dat we ons zo voelen, geen professionals.
We missen ploegwagens met reserveonderdelen en energierijk voedsel en maken net na de rotonde een pitsstop. Tijd voor een banaantje c.q. mueslireep. Zeker Hans R. heeft behoefte aan energie. Hij is, als lid van het zondagse “langzame peloton”, voor het eerst mee op de Woensdagavond. En het valt hem niet mee! Voorbij is het gezwierezwaai, de tanden in het stuur en het zuur in de benen, dat is de gemiddelde woensdagtocht tegenwoordig.
Het zweet staat Hans dan ook in de bilnaad en we zijn pas halverwege. Gelukkig zou het laatste stuk met de wind in de rug moeten. Niet langer bengelen in de waaier, maar lekker handjes op het stuur met de wind in de rug. Op naar het Kluphuis voor een welverdiend drankje.
Opnieuw lijkt Hans zich te vergissen. De wind in de rug, vooropgesteld dat zoiets al bestaat in ons landje, verhoogt alleen maar de gereden snelheid. De spieren blijven inspannen de teller gaat alleen maar omhoog. Henk C., Marcel M., Hans V. en uw fietsende verslaggever draaien daar hun hand niet voor om. Toch is er, naar klupgewoonte, aandacht voor de man die voor het eerst meefietst. Hij weet inmiddels wat fietsen is, geniet er van en wordt meegenomen in het peloton. Samen uit, samen thuis.
Met die gedachte wordt er nog een extra stuk aan de route toegevoegd, een rondje achter het vliegveld, richting de golfbaan en over de Lonnekerberg.
Daar wordt het peloton ingehaald door een drietal fietsers in kleding van proteams. Even maar, een gezamenlijke versnelling doet hun klupje uiteenspatten als was het de beklimming van de Monte Zoncolan in de Giro d‘Italia * . Dan klonteren we weer samen om gezamenlijk naar de finish te rijden.
Onderweg is er tijd voor een korte stop aan de Lonnekerspoorlaan voor een groepsportret bij een van de buren van bestuurslid Wouter. Een korte uiteenspatting bij een rood verkeerslicht en de aanwezigheid van een motoragent volgt, maar niet voor lang. Een paar minuten later zit iedereen in een warm Kluphuis te kijken naar nieuwe foto’s op de monitor en de nieuwste aanwinst, een prachtige Jan Janssen wielertrui, geschenk van Henk C..
Dan is het tijd voor afscheid en wordt de hoop op een nieuwe mooie tocht volgende week uitgesproken.
We missen ploegwagens met reserveonderdelen en energierijk voedsel en maken net na de rotonde een pitsstop. Tijd voor een banaantje c.q. mueslireep. Zeker Hans R. heeft behoefte aan energie. Hij is, als lid van het zondagse “langzame peloton”, voor het eerst mee op de Woensdagavond. En het valt hem niet mee! Voorbij is het gezwierezwaai, de tanden in het stuur en het zuur in de benen, dat is de gemiddelde woensdagtocht tegenwoordig.
Het zweet staat Hans dan ook in de bilnaad en we zijn pas halverwege. Gelukkig zou het laatste stuk met de wind in de rug moeten. Niet langer bengelen in de waaier, maar lekker handjes op het stuur met de wind in de rug. Op naar het Kluphuis voor een welverdiend drankje.
Opnieuw lijkt Hans zich te vergissen. De wind in de rug, vooropgesteld dat zoiets al bestaat in ons landje, verhoogt alleen maar de gereden snelheid. De spieren blijven inspannen de teller gaat alleen maar omhoog. Henk C., Marcel M., Hans V. en uw fietsende verslaggever draaien daar hun hand niet voor om. Toch is er, naar klupgewoonte, aandacht voor de man die voor het eerst meefietst. Hij weet inmiddels wat fietsen is, geniet er van en wordt meegenomen in het peloton. Samen uit, samen thuis.
Met die gedachte wordt er nog een extra stuk aan de route toegevoegd, een rondje achter het vliegveld, richting de golfbaan en over de Lonnekerberg.
Daar wordt het peloton ingehaald door een drietal fietsers in kleding van proteams. Even maar, een gezamenlijke versnelling doet hun klupje uiteenspatten als was het de beklimming van de Monte Zoncolan in de Giro d‘Italia * . Dan klonteren we weer samen om gezamenlijk naar de finish te rijden.
Onderweg is er tijd voor een korte stop aan de Lonnekerspoorlaan voor een groepsportret bij een van de buren van bestuurslid Wouter. Een korte uiteenspatting bij een rood verkeerslicht en de aanwezigheid van een motoragent volgt, maar niet voor lang. Een paar minuten later zit iedereen in een warm Kluphuis te kijken naar nieuwe foto’s op de monitor en de nieuwste aanwinst, een prachtige Jan Janssen wielertrui, geschenk van Henk C..
Dan is het tijd voor afscheid en wordt de hoop op een nieuwe mooie tocht volgende week uitgesproken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten