Donderdag (bril op de neus)

Na een verregende woensdag blijkt er toch behoefte aan een tocht. De voorspellingen zijn opnieuw niet goed, vandaar dat uw fietsende verslaggever in de middaguren al een ritje heeft gemaakt, maar toch wordt er gefietst. De Meet and Greet is bij Henk Ta. in de tuin en zeven d'OF-fers gaan op pad. Het Greas is groener aan de andere kant van de grens, zodat dit gehucht een belangrijke rol zal spelen in onze tocht. Meerdere keren zullen we het passeren op een rondje dat ons tegen de suburbs van Ahaus doet schampen.
Een korte stop openbaart een nieuw fenomeen. Henk Ta. is de aanstichter van dit zinloze maar humoristische verschijnsel; de bril op de punt van de neus. Het kans iets te maken hebben met de eerste regendruppels die inmiddels vallen, feit is dat binnen no time iedereen op de gevoelige plaat vastgelegd is in een nieuwe pose.
Strapatsen worden ook uitgehaald op andere plaatsten. Zo is een dichte spoorwegovergang een mooie gelegenheid om een groepsfoto te maken en schiet Henk Ta. er plots vandoor. Herman D. heeft ook al een strakke actie van hetzelfde formaat uitgehaald en de boodschap is duidelijk. "Nobody fuks with ....".
In Greas een zware teleurstelling. Uitspanning "Zum Venne" is opgehouden te bestaan. Deze pleisterplaats waar ons kluppie vanaf een van de eerste tochten al een zwak voor heeft, is niet meer. "Onze" tafel is weg, nooit meer langzaam bier. Een triest gezicht, zeker nu de regen meer en meer lijkt door te zetten.
Gelukkig is er een afsluiting bij Henk Ta. thuis. Vrouw Ipie, van de schrik bekomen na het zien van 7 woeste fietsers, is aan de slag gegaan en presenteert de beste eiersalade van het jaar.
Volgende woensdag nieuwe avonturen van deze klup.

Rundum Zenderen

Vijf fietsers vliegen in het spoor van de Ronde van Overijssel over de rotonde in Zenderen. Al een kleine dertig kilometer trappen ze tegen de wind in om deze rotonde te bereiken. Halverwege slaan ze echter rechtsaf en verlaten, met een zelfde vaart, de rotonde. Het vervolg van het parcours, richting de Markelose- en Holterberg zit er deze avond niet in. Onze route is aanzienlijk korter, maar wij zijn dan ook, ondanks dat we misschien zelf die wens wel eens koesteren of wel eens momenten hebben dat we ons zo voelen, geen professionals.
We missen ploegwagens met reserveonderdelen en energierijk voedsel en maken net na de rotonde een pitsstop. Tijd voor een banaantje c.q. mueslireep. Zeker Hans R. heeft behoefte aan energie. Hij is, als lid van het zondagse “langzame peloton”, voor het eerst mee op de Woensdagavond. En het valt hem niet mee! Voorbij is het gezwierezwaai, de tanden in het stuur en het zuur in de benen, dat is de gemiddelde woensdagtocht tegenwoordig.
Het zweet staat Hans dan ook in de bilnaad en we zijn pas halverwege. Gelukkig zou het laatste stuk met de wind in de rug moeten. Niet langer bengelen in de waaier, maar lekker handjes op het stuur met de wind in de rug. Op naar het Kluphuis voor een welverdiend drankje.
Opnieuw lijkt Hans zich te vergissen. De wind in de rug, vooropgesteld dat zoiets al bestaat in ons landje, verhoogt alleen maar de gereden snelheid. De spieren blijven inspannen de teller gaat alleen maar omhoog. Henk C., Marcel M., Hans V. en uw fietsende verslaggever draaien daar hun hand niet voor om. Toch is er, naar klupgewoonte, aandacht voor de man die voor het eerst meefietst. Hij weet inmiddels wat fietsen is, geniet er van en wordt meegenomen in het peloton. Samen uit, samen thuis.
Met die gedachte wordt er nog een extra stuk aan de route toegevoegd, een rondje achter het vliegveld, richting de golfbaan en over de Lonnekerberg.
Daar wordt het peloton ingehaald door een drietal fietsers in kleding van proteams. Even maar, een gezamenlijke versnelling doet hun klupje uiteenspatten als was het de beklimming van de Monte Zoncolan in de Giro d‘Italia * . Dan klonteren we weer samen om gezamenlijk naar de finish te rijden.
Onderweg is er tijd voor een korte stop aan de Lonnekerspoorlaan voor een groepsportret bij een van de buren van bestuurslid Wouter. Een korte uiteenspatting bij een rood verkeerslicht en de aanwezigheid van een motoragent volgt, maar niet voor lang. Een paar minuten later zit iedereen in een warm Kluphuis te kijken naar nieuwe foto’s op de monitor en de nieuwste aanwinst, een prachtige Jan Janssen wielertrui, geschenk van Henk C..
Dan is het tijd voor afscheid en wordt de hoop op een nieuwe mooie tocht volgende week uitgesproken.

veldrijden!

"Het regent niet maar het is ook niet droog." Zo omschrijft Henk Ta. de weersomstandigheden deze 12e mei. Bewolkt, grijs, winderig, koud en dus ook vochtig. Toch gaat Henk, samen met Wouter en uw verslaggever, op pad. De Tankenberg is het doel. Een mooie berg in ons mooie Twente.
Zoals gezegd, droog is het niet maar het regent ook niet. Ondanks dat het heerlijk fietsen is, blijft het natuurlijk wel kil pokkeweer. Een hele lange tocht gaat het niet worden is al snel het besluit. De Tankenberg over en dan snel weer terug naar het Kluphuis.
Op de Oldenzaalsestraat krijgt Wouter een van zijn lumineuze invallen. "We gaan hier rechts, dat kan wel" roept hij en even later fietsen we over een stuk van de voormalige vliegbasis. Terwijl we ons door een hekje wurmen, voorwiel in de lucht, kiest Hans een mooi boompje uit. Tot groot ongenoegen van de bewoners die net met de auto thuis komen. Terwijl de man Hans net niet aanvliegt, rent de vrouw des huizes achter ons aan. Ze heeft een heel verhaal over verboden toegang, eigen weg, zelf gekocht en ga maar door.
Ze is zelfs zo over haar toeren dat ze, op de vraag van Henk of ze zelf ook haar eigen weg mijdt, zegt dat ze dat inderdaad doet. We fietsen verder en besluiten uit te zoeken hoe het nou zit met voormalige openbare wegen in privé-eigendom.
Dan krijgt Wouter een nieuw lumineus idee. Op zich was de eerste al een waarschuwing, maar als hij zegt nog een illegaal afgesloten weggetje te kennen en het bijbehorende boerenerf oprijdt, begint de vreugde pas echt. Van illegale afsluiting is geen sprake. Sterker nog, er is niet eens meer een weg uiteindelijk en vier wielrenners banen zich een weg door de weilanden, teruggaan is natuurlijk geen optie.
Uiteindelijk zien allen kans om, op de fiets en na het nodige geschakel, de openbare weg weer te bereiken. Blauw van het lachen, bruin van de blubber en groen van het gras spoelen we de wielen af in een plas. Dan gaat het richting een ijskoud Kluphuis. Lang duurt de nazit niet, iedereen zoekt al snel de warme douche thuis op.
Benieuw waar de volgende rit naar toe gaat...

28-04-2010

Een mooie avond en Herman Dammers heeft vrij genomen.Dat is te zien aan de brede grijns op zijn gezicht als hij het Kluphuis komt binnenlopen. Mooi, Marcel, John en Wouter zijn ook aanwezig voor wat een "good old times" tocht zal worden.
Na de koffie gaan we serieus op pad, het tempo ligt hoog, de zweetdruppels stromen al snel van de hoofden. Wouter heeft een mooie route, recht in de wind, in de planning. De grens over en links, rechts, we gaan er voor. Af en toe slaat er wat doofheid toe in het peloton, maar met een stevige snok is ook onze hardhorende Marcel weer aangesloten.
Dan raken we verdwaald. Voor zover dat kan natuurlijk. Tegen de tijd dat we het keerpunt bereiken duikt een plattelandskroeg op. d'OF zou d'OF niet zijn als er even aangeschoven wordt. Een kleintje dan, omdat de zon schijnt. Herman past angstvallig op zijn nieuwe fiets, er zou eens een onverlaat mee vandoor gaan.
Dan gaan we verder, zonder dat de prestaties te lijden hebben van ons 'banaantje". Zestig km, met een gemiddelde van 30, we kunnen het wel.